Ο Pan Pan ανοίγει τη λίστα για φέτος με το 3ο κατα σειρά album του, Missing Two Trains On Purpose. O πολυμήχανος Παναγιώτης Πανταζής από το Πολύγωνο, σκέφτηκε, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε μόνος του, πριν σχεδόν από ένα μήνα, μια από τις πιο ιδιαίτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, τόσο μουσικά αλλά και σαν σύνολο καθώς είναι πραγματικά αδύνατο να μην αναφωνήσεις "ρε, τι έφτιαξε ο μπαγάσας..." τη στιγμή που ανοίγεις το πορτοκαλί κουτάκι του Missing Two Trains On Purpose.
Χωρίς να είμαι ιδιαίτερος γνώστης της μουσικής του Παναγιώτη καθώς η αλήθεια έιναι ότι δεν σκαμπάζω και πολύ από ηλετρονική μουσική, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το 3ο album του Pan Pan στέκεται κάπου ανάμεσα στις 2 προηγούμενες κυκλοφορίες του. Με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία που το φέρνουν πιο κοντά στο Someday, Maybe I Won't Mind του 2010, αλλά και με μια αρκετά μελαγχολική διάθεση όπως εκείνη του, σχεδόν κινηματογραφικού, That Pink Dot Up In The Sky του 2012, το Missing Two Trains On Purpose έρχεται να καλύψει αυτό ακριβώς το κενό κατά κάποιο τρόπο.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Μπορεί να λέω και βλακείες.
Όπως και να ΄χει, το Detroit Attica είναι ένα άπ΄τα αγαπημένα μου πράγματα στο 2013 καθώς και η φάση που κάνω που βάζω το κουτάκι του Missing Two Trains On Purpose μέσα στο κουτί Building Stories του Chris Ware.
To Building Stories είναι το αγαπημένο μου πράγμα στο 2013. fact.
